Ons huwelijk verliep de laatste 3 jaar niet meer fijn. We hadden snel onenigheid over de kleinste dingen. Vier nog jonge intensieve kinderen. Werk was voor mij een uitlaatklep om even niet meer alleen mama te zijn. Maar mijn kinderen stonden wel op 1. De drie R’s stonden hoog in het vaandel en gaf mij ook structuur en duidelijkheid.
Naschoolse opvang wilde ik voorkomen. Met een dag oppas onder schooltijd en een dag vader thuis, was in de afgelopen jaren een goede balans geweest. Totdat de jongste naar school ging. Vader niet meer een dag in de week de zorg op zich hoefde te nemen. Dat gaf ruimte en vrijheid. Maar tegelijkertijd ook minder betrokkenheid op het gezin.
We hadden elkaar altijd alle ruimte gegeven om te kunnen ontwikkelen. Reisjes te maken die voor het werk uitdagend waren. We hadden al jong een relatie gekregen, daarom was juist die ruimte belangrijk om te blijven ontwikkelen. We hadden een gezamenlijk doel:; Een huis kopen, kinderen opvoeden en studeren/werken. Toen deze doelen behaald waren, was het voor de een oké en voor de ander niet voldoende. Daar kwamen de haarscheurtjes aan.
Voor mij ging het geloof een persoonlijke rol spelen. De ander ging juist meer afstand nemen van het Christelijk geloof. Er kwam een kentering. Wat beiden ooit bond als jong stel, kwam nu tegenover elkaar te staan. Onze kinderen waren gedoopt. We waren begonnen met het meegeven van het belang van een christelijke opvoeding. Niet alleen de wetjes en regeltjes maar juist ook wat het persoonlijk voor je betekend. Ineens was dat niet meer een overeenkomst maar juist tegenovergesteld.
Partner ging veel reisjes maken naar het buitenland. Het leken er steeds meer te worden. Er kwamen vraagtekens bij mij. Confrontaties of doorvragen zorgde alleen voor meer discussie. Er gebeurde iets en ik kreeg mijn vinger er niet achter. Wanhopiger werd ik, waardoor mijn gedrag ook niet altijd even positief werd. Er was vaagheid, onduidelijkheid tot….
De bom was gebarsten. Anderen waren achter zaken gekomen, waar ik al vermoeden van had. Een hectische tijd brak aan. We speelden de hoofdrol in een film, waar ik het script niet van had bedacht. Elk half uur veranderde het script en ik had nergens invloed op. Onzekerheid, angst, een fundament was gebroken. Boosheid en het gevoel te willen vechten voor mijn kinderen.
De knop ging rationeel aan… Emoties werden diep weggestopt. Die kon ik nu niet gebruiken. Een wereld van juridische zaken ging open. Geen idee hoe een scheiding verloopt. Hoe betrouwbaar is wat je nog had? Blijft het geld op de rekening of wordt het naar het buitenland gesluisd?
Waar kan ik wonen, moeten mijn kinderen verhuizen? Nieuwe scholen?
Gelukkig kreeg ik hulp van een hulpverlener die mij begreep. Die mij kon laten zakken in mijn emoties als de spanning te hoog op liep. Mijn geloofsleven heeft zich verdiept. Ik heb geleerd om mij te focussen op wat nodig is. Hulp te vragen voor oppas of meekijken met de financiële afwikkeling waar ik geen kaas van had gegeten.
Ik heb geleerd dat scheiden rauw rouwen is. Dat als alles tot rust komt, pas ruimte is voor emoties. Emoties die komen, rollen over je heen als de golven van de zee en na 90 seconden golven ze weer weg. Dan komt er nog wel een golf en nog een. Maar ik weet nu; Als ik ze toe laat dan golven ze ook weer weg.
Ik roei met de riemen die er zijn. We zijn alweer een aantal jaren verder. Het lukt ons om ouders te zijn voor onze kinderen. Ieder op zijn eigen manier. Ik kan het loslaten. Al voel ik wel: Een scheiding voel je levenslang. Je kinderen hebben levenslang. Maar hoe ik er mee om ga, dat maakt de last lichter voor de kinderen maar ook voor mezelf. De pijn van een gebroken gezin zal altijd voelbaar blijven.
