Geen contact met je kinderen, hoe voelt dat?
Moeder (46 jaar) uit Houten vertelt:
Het is al vier jaar geleden dat ik mijn zoon en dochter voor het laatst heb gezien. Sindsdien is alle contact verbroken. Inmiddels is mijn zoon 18 jaar en mijn dochter 16 jaar. En heb ik als moeder een groot deel van hun leven gemist. Belangrijke jaren waarin ze zichzelf ontdekken en hun eigen identiteit ontwikkelen.
De oorzaak van de contactbreuk? Een ernstige vorm van ouderverstoting. Ontvoering zelfs, door hun vader en stiefmoeder. Ze zijn getrouwd en wilden als gezin verder. En ik paste niet in dat plaatje. Jarenlang hebben ze hier naartoe gewerkt. De kinderen opgezet tegen hun moeder. En uiteindelijk meegenomen op vakantie en niet teruggebracht. Ondanks steun van instanties en uitspraken van de rechter, worden de gemaakte afspraken niet nagekomen. Aan de ondertoezichtstelling (OTS) die drie jaar heeft geduurd, kon geen invulling worden gegeven. Vader werkt niet mee. Jeugdzorg krijgt mijn zoon en dochter niet eens te spreken gedurende deze tijd.
Geen enkel contact meer
Alle contact is verbroken. Niet alleen met mij, ook met opa en oma, ooms en tantes, neefjes en nichtjes en alle vriendjes en vriendinnetjes die binnen mijn netwerk vallen. We weten waar ze wonen, maar krijgen ze niet te zien. Geblokkeerd via de telefoon, whatsapp, mail en social media. De enige informatie komt via Magister waar ik cijferlijsten kan bekijken. Mijn kinderen hebben met behulp van hun stiefmoeder een brief opgesteld waarin staat dat ze me nooit meer willen zien of spreken. Mijn aanwezigheid op school wordt niet op prijs gesteld. Ik lees in de brief dure woorden in een zinsnede die geen enkel kind gebruikt.
Vier rechtszaken en meerdere raadsonderzoeken verder en er is geen sprake van verbetering. ,,Wij maken ons ernstig zorgen om de emotionele ontwikkeling van uw kinderen.” Dat is de conclusie. ,,Uithuisplaatsing is een te vergaande maatregel in deze.” Afspraken om in overleg te komen, zoals een Ouderschap Na Scheiding (ONS) worden niet nagekomen. Een onafhankelijk vertrouwenspersoon krijgt niet eens de contactgegevens van mijn zoon en dochter.
Ouderverstoting, ik kende het woord niet eens
Ik kan niet uitleggen hoe het voelt om geen contact te hebben met je kinderen. In eerste instantie was ik in shock. Wat moet je doen? Oudervervreemding en -verstoting, ik had de term nog nooit gehoord. Via via kwam ik in contact met een specialist over dit onderwerp. Ze vertelde me wat ouderverstoting inhield. Ik heb er veel over gelezen, want ik merkte dat ik deze kennis kon gebruiken tijdens mijn gesprekken met Jeugdzorg.
Via de huisarts kon ik meteen terecht bij een psycholoog voor ondersteuning. Met slaapmedicatie probeerde ik de eerste drie maanden mijn dag- en nachtritme zo goed mogelijk in stand te houden. Mijn werk gaf wat afleiding. De ene week lukte dat beter dan andere. Ik was ontzettend emotioneel. Als ik op straat of in de supermarkt een moeder met haar zoon of dochter hoorde praten, barstte ik in huilen uit. Iedere nacht droom ik over mijn kinderen. Soms zijn het mooie dromen, soms beangstigend en andere keren weer hoopvol.
Ouderschap is een groot deel van je identiteit
Radeloos voelde ik me. Boosheid, wanhoop, verdriet, gemis, alles raast door mijn lijf. Niet eens in een bepaalde volgorde. Mijn identiteit bestond voor een groot deel uit mijn moederschap. Wie was ik nu eigenlijk? Tijdens een gesprek met een NLP coach kwam dit aan bod. ,,Je bent meer dan moeder, je bent ondernemer, partner, dochter, zus, vriendin en ga maar door.” Dat is ook zo, maar het ouderschap is iets groots.
Ik heb gestruggeld met of ik het andere mensen wilde laten weten. Dat ik moeder ben. De eerste twee jaar na contactverlies kon ik het niet zeggen zonder in huilen uit te barsten. En daarbij schaamde ik me zo ontzettend, want een moeder die geen contact heeft met haar kinderen. Dat is toch gek? Alle goedbedoelde adviezen die ik kreeg…….,,dan ga je toch posten bij school” tot ,,dan ontvoer je ze toch terug?”. Alle opties hebben de revue gepasseerd. En ik heb andere keuzes gemaakt.
Dingen waar je invloed op hebt
De afgelopen vier jaar heb ik veel verloren én veel geleerd. Een belangrijke les is dat je kunt kijken naar de dingen waar je invloed op hebt. Eén daarvan is goed voor mezelf zorgen, want ik wil er voor mijn kinderen zijn op het moment dat ze me nodig hebben.
Er zijn een aantal dingen die me op de been houden:
Liefde – de liefde voor mijn kinderen is groot en onvoorwaardelijk. Ik denk veel aan ze. En overspoel ze in mijn gedachten met liefde.
Vertrouwen – ik ben en blijf de moeder van mijn kinderen. Niemand kan me dat afnemen. Dat geeft me veel troost. Daarnaast heb ik een rotsvast vertrouwen in contactherstel. We hadden een fijne band en ooit zullen ze zich dat weer herinneren.
Dankbaarheid – ik ben dankbaar dat mijn kinderen mij moeder hebben gemaakt. De herinneringen die ik heb, koester ik. Daar kijk ik met veel liefde op terug.
Kennis – dit geeft me rust en houvast in moeilijke tijden. Inmiddels weet ik bijvoorbeeld dat baby’s in de eerste dagen na de geboorte ‘paden’ aanleggen in hun hersenen richting hun moeder. Deze blijven bestaan.
Netwerk – mijn partner, ouders, familie, vrienden en collega’s steunen me in alles wat ik doe. Mensen om me heen blijven vragen hoe het gaat. Mijn kinderen worden niet vergeten.
Ondanks dat ik geen enkele informatie ontvang over de kinderen stuur ik ze regelmatig brieven, kaarten en foto’s. Ik weet niet of ze aankomen of gelezen worden. Toch geeft het mij houvast. Ik denk aan ze en hoop dat ze het lezen. Misschien nu niet, maar in de toekomst.
Ik ben en blijf een trotse moeder
Met professionele hulp heb ik mezelf opnieuw leren kennen. Ik heb intens veel verdriet gehad om het feit dat ik nooit de moeder heb kunnen zijn, die ik graag wilde zijn. Dat is me ontnomen. Nu hoop ik dat mijn kinderen mij in de toekomst leren kennen zoals ik echt ben. Hun eigen moeder waar ze trots op mogen zijn. Net als ik op hen.
